Kjo
është
Dea.
Ajo
mund
t’i
numërojë
vitet
në
gishtat
e
dorës
së
majtë.
Sa
gishta,
aq
vite!
Ajo
nuk
e
përdor
dorën
e
djathtë
për
të
numëruar.
Atë
e
përdor
për
të
vizatuar
në
fletoren
e
kuqe.
Ngjyrën
e
kuqe
e
ka
të
preferuar.
Dea
rri
ulur
në
shkallët
e
shtëpisë
dhe
përkëdhel
Diksin,
qenin
e
saj,
me
të
dy
duart.
“Mami
ka
flokë
të
kuq,
babi
ka
flokë
të
kuq,
Meritoni
ka
flokë
të
kuq,
edhe
unë
kam
flokë
të
kuq.
Ne
jemi
një
familje.
Vetëm...
vetëm,
mami
mban
syze,
babi
mban
syze,
Meritoni
mban
syze,
ndërsa
unë...
“Çfarë
ke
ti,
ti
je
mirë,”
i
thotë
Dea
duke
buzëqeshur
Diksit.
“Qentë
zakonisht
nuk
mbajnë
syze...
apo
jo?
“A
i
ka
parë
kush
syzet
e
mia?”
pyet
mami
më
vonë.
Babi
menjëherë
i
vuri
re.
“Kush
ia
bëri
qenit
këtë?”
pyeti
ai
derisa
i
zgjidhte
syzet
e
mamit
prej
feçkës
së
Diksit.
Meritoni
qeshte
me
zë:
“Bukur,
Diksi
tash
i
ngjan
mamit!”
Dea
është
e
pikëlluar.
Dëshiron
të
mbajë
syze
sikur
mami,
babi,
madje
edhe
si
Meritoni.
Ajo
qëndron
para
pasqyrës
dhe
vizaton
syze
me
laps
të
kaltër
rreth
syve
të
saj.
Ato
nuk
duken
të
barabarta,
por
përsëri
ato
janë
syzet
e
saj
të
para.
“Kush
ka
vizatuar
në
pasqyrë?”
deshi
ta
marrë
vesh
mami.
“Fshij
këto
shkarravina
menjëherë!”
“Ato
janë
syzet
e
mia,”
thotë
Dea.
“Shiko
sa
bukur
dukem
me
to.”
Mami
e
uli
kokën
që
ta
shohë
më
mirë
Deën
me
syze.
“Ke
të
drejtë,”
tha
ajo
me
buzëqeshje.
“Kisha
dashur
dhe
unë
të
kem
syze
të
tilla.”
Dea
dëshiron
ta
përqafojë
mamin,
por
nëse
lëviz,
nuk
do
t’i
ketë
më
syzet
e
kaltra
të
saj
të
bukura
dhe
nuk
do
t’i
përngjajë
mamit
fare.
Dea
e
di
se
njerëzit
mund
të
shohin
më
mirë
me
syze.
Babi
i
ka
treguar
kur
ia
kishte
blerë
syzet
Meritonit.
Dhe
asaj
nuk
i
kishte
blerë
asgjë.
Epo...
i
bleu
vetëm
një
maçok
kadife
kot.
Dea
nxiton
në
dhomë
dhe
e
kërkon
maçokun
në
dollap.
Duket
kaq
e
thjeshtë.
Dea
i
bën
edhe
atij
syze
prej
teli.
“Tani
dukesh
si
babi.”
Shumë
shpejt,
gjithë
kukullat,
arithi,
majmuni,
madje
dhe
balena
prej
gome
fitojnë
syze
prej
teli.
“Epo
tani
të
gjithë
i
takoni
familjes
tonë,”
thotë
Dea
me
krenari.
Në
mbrëmje,
babi
fjeti
në
kolltukun
e
tij
të
rehatshëm.
Dea
fshehurazi,
qëndron
në
majë
të
gishtave,
dhe
ngadalë
i
merr
syzet
e
babit.
Ai
lëviz
pak,
e
prek
hundën
por
vazhdon
të
flejë.
Dea
i
mbyll
sytë
dhe
gjithë
gëzim
i
provon
syzet
e
babit.
Shikon
me
sy
gjysmë
të
mbyllur
televizorin...
Gjithçka
ishte
turbull!
Dea
klithi
me
zë
të
lartë
sa
e
zgjoi
babin.
“Pse
bërtet?”
pyet
ai.
“Dhe
pse
I
mban
syzet
e
mia?”
“Ti
më
ke
thënë
se
njerëzit
me
syze
shohin
më
mirë,”
thotë
e
pikëlluar
Dea.
“Po,
por
vetëm
ata
që
shohin
më
keq
pa
to,”
shpjegon
babi
duke
ia
përkëdhelur
flokët.
Me
një
zë
drithërues
Dea
pyeti:
“Unë...
unë
nuk
i
takuakam
familjes
nëse
të
gjithë
ju
mbani
syze?”
“Oh,
zemra
ime!
Ti
i
ke
sytë
më
të
shëndetshëm
në
krejt
familjen,”
tha
babi
dhe
merr
Deën
në
prehër.
“Dhe
më
të
bukur,”
shton
mami
duke
ia
puthur
Deës
flokët.
“Ti
i
bën
syzet
më
të
mira
për
balena
që
i
kam
parë
ndonjëherë”
tha
Meritoni
duke
ia
bërë
me
sy.
Mandej
përqafohen
njëri
me
tjetrin
dhe
tri
palë
syzet
tringëllojnë
si
gotat
e
verës
kur
cakërrohen
për
dolli.
Mami,
babi,
dhe
Meritoni
nisën
të
qeshin
Menjëherë
pastaj
edhe
Dea
nisi
të
qeshë
pasi
e
vuri
re
se
s’ka
pse
të
ketë
frikë
që
është
e
ndryshme.
Previous
Next