Kjo është Dea. Ajo mund t’i numërojë vitet në
gishtat e dorës së majtë. Sa gishta, aq vite!
Ajo nuk e përdor dorën e djathtë për të numëruar.

Atë e përdor për të vizatuar në fletoren e kuqe.
Ngjyrën e kuqe e ka të preferuar.
Dea rri ulur në shkallët e shtëpisë dhe
përkëdhel Diksin, qenin e saj, me të dy duart.

“Mami ka flokë të kuq, babi ka flokë të kuq,
Meritoni ka flokë të kuq, edhe unë kam flokë të kuq.
Ne jemi një familje. Vetëm... vetëm, mami mban syze,
babi mban syze, Meritoni mban syze, ndërsa unë...

“Çfarë ke ti, ti je mirë,” i thotë Dea duke
buzëqeshur Diksit. “Qentë zakonisht nuk
mbajnë syze... apo jo?
“A i ka parë kush syzet e mia?”
pyet mami më vonë.

Babi menjëherë i vuri re. “Kush ia bëri qenit këtë?”
pyeti ai derisa i zgjidhte syzet e
mamit prej feçkës së Diksit.

Meritoni qeshte me zë: “Bukur,
Diksi tash i ngjan mamit!”
Dea është e pikëlluar. Dëshiron të mbajë syze
sikur mami, babi, madje edhe si Meritoni.

Ajo qëndron para pasqyrës dhe vizaton syze me laps të
kaltër rreth syve të saj. Ato nuk duken
të barabarta, por përsëri ato janë
syzet e saj të para.
“Kush ka vizatuar në pasqyrë?” deshi
ta marrë vesh mami.
“Fshij këto shkarravina menjëherë!”
“Ato janë syzet e mia,” thotë Dea.
“Shiko sa bukur dukem me to.”

Mami e uli kokën që ta shohë më mirë Deën me syze.
“Ke të drejtë,” tha ajo me buzëqeshje. “Kisha dashur
dhe unë të kem syze të tilla.”

Dea dëshiron ta përqafojë mamin, por nëse
lëviz, nuk do t’i ketë më syzet e kaltra
të saj të bukura dhe nuk do t’i përngjajë
mamit fare.
Dea e di se njerëzit mund të shohin më mirë
me syze. Babi i ka treguar kur ia kishte blerë
syzet Meritonit. Dhe asaj nuk i kishte blerë asgjë.

Epo... i bleu vetëm një maçok kadife kot.

Dea nxiton në dhomë dhe e kërkon maçokun në dollap.
Duket kaq e thjeshtë. Dea i bën edhe atij syze prej teli.
“Tani dukesh si babi.”
Shumë shpejt, gjithë kukullat, arithi, majmuni,
madje dhe balena prej gome fitojnë syze prej teli.

“Epo tani të gjithë i takoni familjes
tonë,” thotë Dea me krenari.
Në mbrëmje, babi fjeti në
kolltukun e tij të rehatshëm.

Dea fshehurazi, qëndron në majë të
gishtave, dhe ngadalë i merr syzet e
babit. Ai lëviz pak, e prek hundën por
vazhdon të flejë.
Dea i mbyll sytë dhe gjithë gëzim
i provon syzet e babit. Shikon me
sy gjysmë të mbyllur televizorin...

Gjithçka ishte turbull!
Dea klithi me zë të lartë sa e zgjoi babin.
“Pse bërtet?” pyet ai. “Dhe pse I mban

syzet e mia?”

“Ti më ke thënë se njerëzit me syze shohin më mirë,”
thotë e pikëlluar Dea.

“Po, por vetëm ata që shohin më keq pa to,” shpjegon
babi duke ia përkëdhelur flokët.
Me një zë drithërues Dea pyeti: “Unë... unë
nuk i takuakam familjes nëse të gjithë ju
mbani syze?”

“Oh, zemra ime! Ti i ke sytë më të shëndetshëm në
krejt familjen,” tha babi dhe merr Deën në prehër.
“Dhe më të bukur,” shton mami
duke ia puthur Deës flokët.

“Ti i bën syzet më të mira për balena që i
kam parë ndonjëherë” tha Meritoni duke
ia bërë me sy.
Mandej përqafohen njëri me tjetrin
dhe tri palë syzet tringëllojnë si gotat
e verës kur cakërrohen për dolli.

Mami, babi, dhe Meritoni nisën të qeshin
Menjëherë pastaj edhe Dea nisi të qeshë pasi
e vuri re se s’ka pse të ketë frikë që është
e ndryshme.