Një ditë mami solli
në shtëpi një qese
plot me portokaj.
“Oh sa më pëlqejnë portokajt!’ tha Dioni.
E mori qesen, nxitoi në dhomën e tij dhe
filloi t’i numërojë.

“Një, dy, tre, katër, pesë portokaj! Do t’i
ha të gjithë dhe nuk i jap askujt.”
Dikush e përplasi derën kryesore.

Babi sapo erdhi nga puna. Dukej shumë i
lodhur.

“Me siguri një lëng i freskët portokalli do
ta freskojë,” mendoi Dioni.

“Do të mbeten mjaft për mua.”
Dioni ia zgjati babit portokallin më të vogël.

“Urdhëro,” tha ai. “Ky është për ty.”

Babi dukej i lumtur.
Dioni vrapoi në dhomë dhe filloi t’i numërojë
portokajt. ‘Një, dy, tre, katër portokaj, vetëm
për mua.’

“Dion!” u dëgjua mami.

“Erioni, Lindi dhe Andi erdhën. Eja të luani.

Sa keq që s’kemi me se t’i qerasim.”
Dioni u mundua t’i fshehë portokajt pas shpine,
por duart e tij kishin ide tjetër! Ato i qerasën
shokët me nga një portokall.
Secili prej tyre e mori portokallin më të
madh që e pa.

“Faliminderit!” thanë ata me një zë.
Dioni e fshehu qesen me portokaj nën krevat.
Por atëherë mami psherëtiu: ‘Oh sa e etshme
qenkam!’

Dioni dinte se çka mund ta freskojë.

“Urdhëro,” i tha, “ky është për ty.’ Dhe, i zgjati
mamit një portokall.
Kur filluan të gjithë t’i qërojnë portokajt,
Dioni u kthye në dhomën e vet. E mori qesen
në dorë.

Ajo ishte e zbrazët!

“NUK PASKA ASNJË PORTOKALL PËR MUA!”
ai filloi të qajë.
Mami, babi, Erioni, Lindi dhe Andi të gjithë
nxituan në dhomën e Dionit.

Dioni e mbante në dorë qesen e zbrazët.

“UNË NUK KAM AS NJË PORTOKALL,”
rënkonte ai.
“Mos qaj”, i tha babi, “merre gjysmën e
portokallit tim.’

Ai e ndau portokallin në gjysmë dhe gjysmën
tjetër ia zgjati Dionit.
“Mund të marrësh pak edhe nga imi”,’ tha
Erioni. “dhe nga imi,” foli Lindi. “ja, dhe nga
imi,’ shtoi Andi.
Mami gjithashtu e ndau portokallin me Dionin.
Tani duart e Dionit ishin përplot me copa
portokalli.

“Ka mjaft portokaj për të gjithë!’ tha ai.
Të gjithë u ulën në tryezë dhe filluan t’i hanë
portokajt.

Ishte një fund i ëmbël për një ditë të këndshme.