Një
ditë
mami
solli
në
shtëpi
një
qese
plot
me
portokaj.
“Oh
sa
më
pëlqejnë
portokajt!’
tha
Dioni.
E
mori
qesen,
nxitoi
në
dhomën
e
tij
dhe
filloi
t’i
numërojë.
“Një,
dy,
tre,
katër,
pesë
portokaj!
Do
t’i
ha
të
gjithë
dhe
nuk
i
jap
askujt.”
Dikush
e
përplasi
derën
kryesore.
Babi
sapo
erdhi
nga
puna.
Dukej
shumë
i
lodhur.
“Me
siguri
një
lëng
i
freskët
portokalli
do
ta
freskojë,”
mendoi
Dioni.
“Do
të
mbeten
mjaft
për
mua.”
Dioni
ia
zgjati
babit
portokallin
më
të
vogël.
“Urdhëro,”
tha
ai.
“Ky
është
për
ty.”
Babi
dukej
i
lumtur.
Dioni
vrapoi
në
dhomë
dhe
filloi
t’i
numërojë
portokajt.
‘Një,
dy,
tre,
katër
portokaj,
vetëm
për
mua.’
“Dion!”
u
dëgjua
mami.
“Erioni,
Lindi
dhe
Andi
erdhën.
Eja
të
luani.
Sa
keq
që
s’kemi
me
se
t’i
qerasim.”
Dioni
u
mundua
t’i
fshehë
portokajt
pas
shpine,
por
duart
e
tij
kishin
ide
tjetër!
Ato
i
qerasën
shokët
me
nga
një
portokall.
Secili
prej
tyre
e
mori
portokallin
më
të
madh
që
e
pa.
“Faliminderit!”
thanë
ata
me
një
zë.
Dioni
e
fshehu
qesen
me
portokaj
nën
krevat.
Por
atëherë
mami
psherëtiu:
‘Oh
sa
e
etshme
qenkam!’
Dioni
dinte
se
çka
mund
ta
freskojë.
“Urdhëro,”
i
tha,
“ky
është
për
ty.’
Dhe,
i
zgjati
mamit
një
portokall.
Kur
filluan
të
gjithë
t’i
qërojnë
portokajt,
Dioni
u
kthye
në
dhomën
e
vet.
E
mori
qesen
në
dorë.
Ajo
ishte
e
zbrazët!
“NUK
PASKA
ASNJË
PORTOKALL
PËR
MUA!”
ai
filloi
të
qajë.
Mami,
babi,
Erioni,
Lindi
dhe
Andi
të
gjithë
nxituan
në
dhomën
e
Dionit.
Dioni
e
mbante
në
dorë
qesen
e
zbrazët.
“UNË
NUK
KAM
AS
NJË
PORTOKALL,”
rënkonte
ai.
“Mos
qaj”,
i
tha
babi,
“merre
gjysmën
e
portokallit
tim.’
Ai
e
ndau
portokallin
në
gjysmë
dhe
gjysmën
tjetër
ia
zgjati
Dionit.
“Mund
të
marrësh
pak
edhe
nga
imi”,’
tha
Erioni.
“dhe
nga
imi,”
foli
Lindi.
“ja,
dhe
nga
imi,’
shtoi
Andi.
Mami
gjithashtu
e
ndau
portokallin
me
Dionin.
Tani
duart
e
Dionit
ishin
përplot
me
copa
portokalli.
“Ka
mjaft
portokaj
për
të
gjithë!’
tha
ai.
Të
gjithë
u
ulën
në
tryezë
dhe
filluan
t’i
hanë
portokajt.
Ishte
një
fund
i
ëmbël
për
një
ditë
të
këndshme.
Previous
Next