anita kishte kukull shumë të bukur.

Anila gjithashtu.

“Eja të luash me ne!”, e thirrën Meritën.

“Nuk mundem”, tha ajo, “Unë nuk kam kukull.”

Merita i vështronte shoqet derisa luanin.

Mandej shkoi e pikëlluar në shtëpi.
“A mund të më blini një kukull?” pyeti ajo mamanë.

“Do të doja të kishim mundësi të të blejmë kukull”,
tha mamaja “por nuk kemi.”

Atëherë Meritës i shkreptiu një ide.

“A mund ta bëj unë vet një?” pyeti ajo.

“Oh, sa ide e mrekullueshme!”, u përgjigj mamaja.

Merita dhe mamaja kërkuan gjithandej nëpër shtëpi
të gjejnë sende me të cilat Merita do ta bënte
kukullën e saj.

“Ja një shportë me plot gjëra,” tha mamaja.

Merita mori lesh të butë, një pëlhurë pambuku,
gërshërë dhe pak ngjitëse.
“Më së pari do ta bëj trupin,” vendosi
Merita.

Nisi të mbështjellë disa copa të gjata
pëlhure në një laps druri. Mbështolli
e mbështolli pëlhurën derisa u bë një
trup i butë.

“Është shumë e vështirë të bëhet koka e
kukullës,” Merita i tha mamasë.

“E di se duhet të jetë e rrumbullakët,
por çka do të kisha mundur të përdor?”
Merita e mbështolli një copëz
leshi të butë rreth një monedhe.
e lidhi monedhën për trupin e
kukullës me një pe të forte.

“Shkëlqyeshëm!” klithi ajo.

“Dhe tash, me çfarë ngjyre t’ia
bëj flokët?”
Merita gjeti pak lesh të verdhë dhe
e ngjiti në kokën e kukullës.

Mandej i lidhi flokët me një fjongo
ngjyrë të kaltër.
“Kukullës tënde i duhen sy,” tha mamaja.

Merita mori një laps të zi dhe vizatoi
dy sy të bukur, të zinj si ulliri. Mandej e
mori buzëkuqin e mamasë dhe vizatoi
buzë të kuqe.
“Si të të veshim?” mendohej Merita.

Bashkë me mamanë ia qepën një
fustan të bukur me pika.

“Tani je gati për lojë,” tha Merita.
“Apshuu!” teshtiu Merita. “Apshuuu!”

Gjeti një shami dhe e fshiu hundën. Hundë!
Kukulla e saj nuk kishte hundë!

“Si do të teshtish ti?” e pyeti veten Merita.

Kërkoi gjithandej që ta gjejë hundën.
U përpoq t’ia vinte një karotë si hundë.

“Shumë e gjatë,” erdhi në përfundim
me urti Merita.

“Do të dukesh si Pinoku.”

U përpoq me një portokall..

“Oh, jo! Do të të rrjedhë hunda gjithë
kohën,” tha dhe qeshi.
Merita u përpoq me një kokërr
gruri, por ajo ishte shumë e vogël.

“Një kokërr groshe!”, tha ajo.

“Ndoshta ajo do të jetë me
madhësi përkatëse.”

Dhe ishte!
Më në fund kukulla e Meritës

ishte gati për lojë.

Merita nxitoi jashtë dhe ua
tregoi kukullën Kanitës dhe
Anilës.

“Ku e gjete këtë kukull kaq të
bukur?” pyeti Anila.

“E bëra vet!” u përgjigj Merita.

“Ajo është kukulla më e bukur
që e kam parë dikur,” tha
Kanita. “A mund të na mësosh
si të bëjmë dhe ne një kukull?”

“Sigurisht që po,” Merita
buzëqeshi me krenari.
Gjithë pasditen, Kanita, Merita dhe
Anila luajtën me kukullat e tyre.

“Nesër do t’ju tregoj se si bëhet një
kukull,” u tha Merita shoqeve të saj
Kanitës dhe Anilës.
Gjatë darkës Merita i tregoi
mamasë se sa shumë u pëlqeu
kukulla e re shoqeve të saj. Pas
darkës Merita gogësiu.

“Unë dhe kukulla luajtëm shumë
sot, na flihet tani,” tha Merita.

Mamaja e ndihmoi Meritën të
shtrihej në krevat dhe e puthi për
natën e mirë. Merita e përqafoi
fort kukullën pranë vetes dhe e
puthi për natën e mirë.
Derisa ato të dyja flinin, hundët preknin njëra-tjetrën.
Dhe të dyja shihnin ëndrra të bukura.