Еден
ден,
не
можеше
да
го
пресече
мангото,
но
не
побара
помош.
Јас
сепак
му
помогнав.
„Благодарам“,
рече
понизно,
како
што
ѝ
велеше
и
на
баба
Едит
неколкупати
на
ден.
Набргу
требаше
да
му
го
давам
мангото
со
лажица.
Повеќе
не
изгледаше
среќно
и
честопати
пееше
песна
што
ја
немав
слушнатo
порано.
Сигурно
ја
научил
кога
бил
мал.
„Господе,
немам
што
да
ти
понудам,
освен
срце
уморно
од
страдање.
Каков
што
сум,
каков
што
сум,
единствено
што
имам
е
мојата
беда“.