Кога и да јадам манго, помислувам на Дедо.

Бип-бип-бип-бииип! „Пристигна Дедо“!

Сите ќе истрчавме да го пречекаме.

„Дојдете да ги видите мангата што ги донесов!“
ќе викнеше гордо и ќе излезеше од автомобилот.

Ние петмина од внуците трчавме кој прв ќе
стигне да му помогне во носењето на мангата.

Дедо имаше дваесет и седум внуци, па никогаш
не му беше тешко да најде помош.
Седевме заедно околу трпезариската маса, сечејќи
и гризејќи го дебелото, сочно, слатко овошје.

„Нема земја во светот каде што може да најдете
повкусно манго“, ќе ни речеше Дедо.

Дедо и мангото секогаш ни го разубавуваа денот.
Еднаш нѐ зеде по училиште и нѐ одведе
да купиме манго. Застана пред уличната
продавачка и нејзиното магаре, натоварено
со две големи вреќи овошје.

Дедо праша: „Колку чини магарето?“

Продавачката рече: „Луѓе купувале по
десетици манга, ама никогаш никој не го
купил целото магаре!“

Сите се смеевме.
Дедо секогаш сакаше куќата да му биде полна со
деца, па кога ќе им појдевме во посета, секогаш
изнаоѓаше причина да нѐ викне во собата.

„Мартинааа!!! Те молам, донеси ми чаша вода“.

„Да, Дедо“, ќе речеше сестра ми од горниот кат.

Неколку минути подоцна, јас ќе поминев низ
дневната соба.

„Анаис, можеш ли да ми дадеш чаша вода, те
молам?“

„Да, Дедо“.
Ќе се скаравме во кујната.

„Пушти ме мене прво да земам вода. За Дедо е“.

„Но, и мојата е за Дедо“.

Никој не се осмелуваше на Дедо да му каже
нешто како „Зошто сам не си земеш вода?“
Знаевме дека има напорна работа, да прегледува
четириесет до шеесет пациенти на ден. Кога ќе се
вратеше дома заслужуваше други да го служат.

Кога не сакавме да му помагаме на Дедо, одевме
на прсти низ дневната соба за да не нè забележи.
Често ни ги мешаше имињата. Мартина ја
викаше „Анаис“, или Валери „Моника“, или
Луи-Гери „Патриче“. Тоа ни беше смешно.

Еден ден сфативме дека веќе не ни ги меша
имињата: веќе не се сеќаваше на нашите
имиња воопшто.

Престанавме да се смееме.
Набрзо веќе не знаеше каде се наоѓа.

„Сакам да одам дома“, ќе речеше.

„Но, веќе си дома“, ќе речев додека ја ставав
раката на неговата ќелава глава.

Во тоа време, Дедо веќе не можеше сам да
оди надвор. Не можеше да ни купува манго.

„Што му е на Дедо?“ ја прашав баба Едит.

„Неговиот стар мозок е болен“, одговори таа.

„Порано тој се грижеше за нас, сега ние
треба да се грижиме за него“.
Едно попладне, кога се враќав дома од училиште,
забележав дека покрај патот расте манго. Решив
да скинам неколку манга за Дедо. Знаев како да се
качам на мало гуава-дрво, но никогаш порано се
немав качено на дрво високо колку манго-дрвото.

Се искачив по стеблото на едно од најмалите дрвја.
Земјата ми изгледаше ужасно далеку. Ми беше
страв, но продолжив да се качувам.
Исползев до една гранка, ја испружив раката
кон мангото што ми изгледаше најубаво и се
обидов да го дофатам. Срцето ми биеше од
возбуда. Не беше веќе важно колку високо
бев качена, единствено беше важно да го
дофатам мангото за Дедо. Го зграпчив и го
повлеков. Го држев. Бев многу горда.
Отрчав до куќата на Дедо и Баба.

„Види, Дедо! Види што ти донесов!“

„Ти благодарам!!! Тоа е едно од
најубавите манга што сум ги видел“, рече.

Се чувствував среќно и некако моќно.
Дедо стана, отиде во кујната, го исече и
изеде мангото сам.

По овој настан, секој ден му носев манго.
Еден ден, не можеше да го пресече мангото, но не
побара помош. Јас сепак му помогнав.

„Благодарам“, рече понизно, како што ѝ велеше и на
баба Едит неколкупати на ден.

Набргу требаше да му го давам мангото со лажица.
Повеќе не изгледаше среќно и честопати пееше
песна што ја немав слушнатo порано. Сигурно ја
научил кога бил мал.

„Господе, немам што да ти понудам,
освен срце уморно од страдање.
Каков што сум, каков што сум,
единствено што имам е мојата беда“.

На крај, веќе не можеше да ги јаде мангата што му
ги носев, му се лошеше од нив.

Тешко голташе. Престанав да го хранам. Баба Едит
ја презеде грижата за тоа. Сепак, можев барем да
му ја држам раката. Бавно нѐ напушташе. А сакаше
да замине. Животот за него стана премногу мачен.
Тогаш, еден ден на училиште, ме повикаа во
канцеларијата на директорката. Штом ѝ го
видов лицето, знаев дека нешто не е во ред.

„Се јави мајка ти. Ќе дојде да те земе за да
одите кај баба ти и дедо ти, зашто дедо ти
тукушто починал“.

Бев тажна, но истовремено и ми олесна.
Иако знаев дека ќе ми недостига, знаев и
дека е време да си замине.
За погребот, околу ковчегот наредивме овошје:
манга, ананаси, портокали и друго.

„Како ќе успее Дедо да го изеде сето ова овошје?“
праша мојата сестричка Џесика.

„Не мора да го изеде“, ѝ одговорив. „Само сакаме
да му покажеме дека го сакаме. Тоа е подарок од
љубов, храна за срцето“.
По закопот, си го поделивме
овошјето меѓу нас.

И сега, секојпат кога ќе каснеме
манго, се сеќаваме на Дедо.