Një ditë të vranët Petriti
dhe nëna e tij shkuan në park. Petriti
luhatej në shilarës ndërsa nëna thurte
një xhemper të vogël.

Ajo priste çdo ditë të lindë një bebe,
dhe Petriti priste të ketë një vëlla ose
motër të vogël.
Petriti e priste shokun e
tij të ngushtë, Ilirin. Kur Iliri arriti
me gjithë shokët e lagjes, ai bërtiti:
“Hajt të luajmë futboll!” dhe e la
motrën e vogël në kutinë me rërë.

Meqë Petriti ishte shoku më i
mirë i Ilirit dhe meqë i kapte të
gjithë topat - ai patjetër do
të bëhej portier.
Pas lojës Petriti dhe Iliri u ulën
në majë të rrëshqitëses dhe hëngrën mollë.

“Si dukej Tiara kur lindi?” - pyeti Petriti.

“E vogël” - u përgjigj Iliri.

“Po edhe tani është e vogël”, Petriti shikoi
kah ajo mendueshëm. “A ishe i lumtur?”

“Mmm – jo.”

“E pse jo?”

“Qante gjithë natën, e kur i ndynte pelenat, ato
përhapnin erë shumë të keqe.”
Atë natë Petriti nuk mund të mos
mendonte për beben.
Ç’iu duhej e gjithë kjo vallë?

“Mami, a do të jetë bebja jonë mirë?
e pyeti nënën të nesërmen.

“Si mendon mirë zemër?” pyeti nëna.

“Epo, Tiara e vogël është mirë. A do të
jetë edhe jona?”

“Po, do të jetë” u përgjigj nëna me vetëbesim.
Mëngjesin tjetër Petriti ndjeu një
gudulisje në hundë. Teshtiu dhe u zgjua.
E pa babanë që nisi të flasë me seriozitet:

“Petrit, dëgjo me kujdes...”

“A lindi motra ime e vogël?”
e ndërpreu Petriti.

“Ti nuk ke motër të vogël Petrit, por një vëlla të
vogël,” tha babi.

“Kjo është e padrejtë!” tha zëshëm Petriti.
“Iliri ka motër, dua dhe unë një!”
Atë pasdite
Petriti me të atin shkuan në spital ta
vizitojnë beben e re. Hynë në një dhomë të
madhe me tre krevate.
Në secilin syresh rrinte shtrirë nga një nënë.
Njëra nga nënat ishte dhe nëna e Petritit.
Atje kishte dhe tri krevate të vogla, kurse në
secilin syresh nga një bebe të porsalindur.

“Zemra e mamit!”, tha nëna, “ti ke
një vëlla tani.”

“E di,” tha Petriti i dëshpëruar. “Iliri
ka motër.”
Mami dhe babi ishin
kapur përdore dhe bisedonin për
diçka ndërsa Petriti shikonte
nga dritarja. Ai fare nuk e shikoi
beben e re, vëllain e tij të vogël.

Përnjëherë bebja ia dha vajit
fuqishëm nga krevati i tij i vogël.

Nëna i gugaste dhe përkëdhelte
derisa ai u qetësua përsëri.

Uh! mendoi Petriti, a nuk ankohej Iliri se
Tiara qan? Por bebja jonë, kjo dhe nuk qau
shumë. Petriti i hodhi një sy bebes.
Nuk i vinte era. Megjithatë dhe nuk do të
dalë aq keq.
“Si do ta quajmë?” pyeti nëna.

“Epo të gjithë e dimë se do të jetë Pajtim,”
pëshpëriti Petriti.

Dhe me të vërtetë e quajtën Pajtim.

“Epo erdhi koha të shkojmë në shtëpi” tha
babi pas një kohe.

“Dua të rri me mamin” tha Petriti dhe e
mbështeti kokën në prehrin e saj.

“Pajtimi ka një dhuratë për ty,” tha nëna papritmas.
“Shiko ndër plafin e tij të vogël.”

Petriti ngriti pak plafin e vogël dhe pa
një lokomotivë të vogël të kuqe aty.
Pas dy ditësh nëna dhe Pajtimi
mund të ktheheshin në shtëpi.
Petriti mendoi se ndoshta dhe vëllezërit më
të mëdhenj duhet të përgatisin një dhuratë për
mirëseardhje për vëllezërit më të vegjël. Një arushë
kadifeje do të ishte në ide e shkëlqyeshme.

Ndoshta arithi i tij Andi!

“Nuk do ta kthesh kundër meje, apo jo?” i
thoshte Petriti arithit derisa e çonte në djepin
e Pajtimit. “E di, ne jemi një familje?”

Andi dukej plotësisht i lumtur me të.
Nëna dhe Pajtimi erdhën në
shtëpi. Ajo e vendosi Pajtimin në djepin
e vet dhe e përqafoi Petritin sikur të mos e kishte
parë gjithë vitin. Ai ia tregoi të gjitha vizatimet që i
kishte pikturuar këto ditë. Por ajo vetëm sa mori ato t’i
shohë si duhet Pajtimi nisi të qajë.

“Zemra ime!” tha ajo dhe nxitoi ta marrë
dhe ta qetësojë atë. Po! Ajo e quajti Pajtimin
zemra e saj. Petriti e ngriti borinë dhe i ra borisë me
krejt forcën e tij. Atëherë Pajtimi nisi të qajë dhe më
tepër, ndërsa babi e qortoi Petritin.
Atë javë, si dukej, Nëna bënte
gjithçka vetëm për Pajtimin.

Kur ia ndërronte pelenat dhe ia
lyente prapanicën me krem, Petriti
as kokën nuk donte ta kthejë nga ajo anë
ngase vinte erë e keqe.

“Pa shih se çka po vizatoj,” i tha Petriti nënës,
kur ajo ia ndërronte pelenat Pajtimit.

“Prit një minutë” tha ajo dhe vazhdoi
t’ia ndërrojë pelenat. Phu!
Të shtunën dikush i ra ziles.

“Oh, Petrit, të lutem kujdesu për Pajtimin vetëm pak!”
tha nëna dhe shkoi ta hapë derën.

“Tani duhet edhe të kujdesem për ty” pëshpëriti
Petriti derisa ulej në karrigen që ishte pranë
tavolinës për ndërrimin e teshave të bebes. Pajtimi i
nguli sytë te Petriti sikur ai të ishte gjëja e vetme në
këtë botë. Dhe papritmas i rrudhi buzët.

“Vetëm mos qaj,” tha Petriti, “sepse do të thonë se është faji
im, si atëherë me borinë!”

Bebja shikoi nga ai dhe pa i bërë pët syri – aaatçu - teshtiu.
Petriti s’mundi ta përmbajë veten nga të qeshurit.
Petriti dëgjoi disa zëra në
korridor dhe në atë moment u mbush
dhoma me shoqet e nënës.

“Oh, sa bebe e bukur!” komentonin derisa
mblidheshin r reth djepit të Pajtimit. “Pa shihni
hundën! Dhe ato doçka të bukura. Të ngjan ty!”,
thoshin ato duke u penguar në lodrat e Petritit.

Atëherë Petriti vuri re se Pajtimi ua nxirrte gjuhën.

Djalë i mençur, mendoi Petriti. Pajtimi nisi
të qajë dhe u skuq.

“O, mos!” thanë zonjat deris a
nëna i përcillte jashtë.
Kur mbetën vetëm, Petriti e mori Pajtimin në
prehër. Bebja qau edhe pak. Mandej tha diçka si “gu gu gu”
dhe nisi ta thithë gishtin e madh të Petritit dhe fjeti. Petriti
rrinte pa lëvizur, i qetë. Ai e dëgjoi nënën si u tha shoqeve
ditën e mirë dhe ngadalë u kthye në dhomë.

“Petrit,” tha ajo, “tani ti je zemra ime, zemra e madhe.
Ti mund të kujdesesh për beben. Ai rehatohet
vetëm kur është me ty”.
Një ditë të vranët nëna dhe Petriti shkuan në park.
Kuptohet, edhe Pajtimi ishte me ta. Petriti e shtynte
karrocën e vëllait.

Kur arritën te sheshi i lojërave, të gjithë fëmijët nxituan
ta shohin vëllain e vogël të Petritit.
Dhe a e dini se çfarë tha Iliri? Ai tha: ”Mrekulli që
paske vëlla! Kur të rritet edhe pak, të gjithë së
bashku do të luajmë futboll.”