Во
саботата,
некој
заѕвони
на
врата.
„Петар,
те
молам,
внимавај
на
Павел“,
рече
Мама
и
отиде
да
отвори.
„Сега
уште
треба
и
да
те
чувам“,
промрморе
Петар
додека
се
качуваше
на
столот
кој
беше
до
масичката
за
преслекување.
Павел
го
гледаше
Петар
како
тој
да
беше
единственото
нешто
на
светот.
И
наеднаш
го
напрчи
устето.
„Само
немој
да
плачеш“,
рече
Петар,
„
зашто
тогаш
сите
ќе
помислат
дека
јас
сум
виновен,
како
тогаш
со
трубата!“
Бебето
само
гледаше
во
него
без
да
трепне
и
наеднаш
–
ап-чих!
–
кивна.
Петар
прсна
во
смеа.